[av_one_full first min_height=” vertical_alignment=” space=” custom_margin=” margin=’0px’ padding=’0px’ border=” border_color=” radius=’0px’ background_color=” src=” background_position=’top left’ background_repeat=’no-repeat’ animation=”]
[av_heading heading=’ANG MILAGRO SA ERMITA, Ika-3 nga gua ‘ tag=’h3′ style=’blockquote modern-quote’ size=” subheading_active=’subheading_below’ subheading_size=’15’ padding=’10’ color=” custom_font=”][/av_heading]
[av_textblock size=” font_color=” color=”]
Wala nagsunud sa akon si Jeffrey. Sa baylo, nagpadulung sia sa idalum sang isa ka puno sang cereza kag nagpahandung.
Kag didto, sa kahilamunan, sa tunga sang mga tinotino, una ko nabatian ang nagadaguub nga tingog sang Dios.
Ginbalikid ko si Jeffrey nga nagapangkab-ut man sang cereza gikan sa nagadunglay nga mga sanga. Daw wala lang sia sang nabatian. Natingala gid ako bangud tuman katunug sang tingog nga daw gikan sa sound system nga masami ginaalquilahan para sa mga binaile sa barrio.
Dayon, liwat ko nga nabatian ang sobra ka baskug nga tingog, daw tingog nga ginpaagi sa trompa: Ikaw ang akon anak!
Napun-an ako sang kalipay nga indi ko mapaathag. Daw nagpin-ut ang akon dughan. Nagtululu ang akon mga luha nga indi ko mapunggan. Indi ako sarang magsala. Wala ako ginaaningal lang. Naghambal sa akon ang Dios, kag nabatian ko Sia!
Maathag Sia nga naghambal. Mabaskug kag maathag ang tingog. Claro ang mga tinaga sang Dios sa akon; kag nabatian ko Sia!
Nagasaramihay ang mga luha, kag daw mabuka ang dughan sa tuman nga kalipay, nagdalagan ako kay Jeffrey.
“Nabatian mo, Jeff?”
Gintuluk lang ako ni Jeffrey, ang pinakasuud ko nga abyan sa seminario sa sulud sang labaw sa pito na ka tuig. Ayhan, ang pinakasuud nga tinuga sa bug-us ko nga kinabuhi.
“Naghambal sa akon ang Dios.”
Wala gilayun nakahambal si Jeffrey. Wala nakahulag. Daw gin-igu sang kilat.
“Naghambal sa akon ang Dios,” sulit ko, pananglitan nga wala niya nabatian.
Nagtangutangu si Jeffrey. Dayon, nagyuhum sia.
Wala sang pagyaguta kag pag-uliga sa bahin niya. Tampad sa iya papel bilang suud nga abyan, ginpamatian lang niya ako; gintuluk sing mahinangpanun; ayhan, sing may pagpalangga.
“Nagapati ka bala sa mga ginasugid ko sa imo, Jeff?”
“Nga naghambal sa imo ang Ginoo? Paolo, abyan ko ikaw…,” naghinay ang iya tingog, apang wala na sia sang ginsugpun.
“Nabatian ko Sia, Jeff. Wala ako nagalahug. Wala ako nagahimuhimu lang sang sugilanon.”
“Ano ang nabatian mo, Pao? Ano ang ginhambal sa imo sang Dios?”
“Una gid, siling Niya, May kamatuoran. Hangpa nga may kamatuoran.”
“Naghambal sa imo ang Dios sa pulong nga Hiligaynon?”
“Jeff, nahibaluan ko nga mabudlay patihan ini. Apang huo, sa Hiligaynon! Naghambal ang Dios sa akon sa aton pulong Hiligaynon. Indi sa Latin, indi sa Griego, indi sa kon ano pa man nga lenguaje, kundi sa aton pulong,” kag naghibi ako bangud nabatian ko man ang akon kaugalingon nga nagapaathag sa akon buddy-buddy kag suud nga abyan sa seminario.
[/av_textblock]
[/av_one_full]
